Едно е да се има контролиран дијабет и регулирано ниво на шеќер, а сосема друго е да се има неконтролиран дијабет. Разликата е толку голема што речиси наликува на две сосема различни болести, со различни последици по животот на пациентот. Ни од далеку не е сеедно дали нивото на тромесечниот шеќер е 6,5% или 9,5%. Пациентите тоа треба да го знаат и не треба да чекаат да добијат осетливи последици, туку и самите биохемиски параметри да бидат доволна мотивација за сериозни промени во животот. Колку порано се променат навиките кон поздраво – толку подобро! Кога ќе ме прашаат како кај одреден пациент сме постигнале да се намали потребата од инсулин (намалување од 10 единици, 20 единици, па и 80 единици!) одговорот е краток: ДИСЦИПЛИНА. Кај пациент со дијабет, неопходни се 4 дисциплини. 1. Дисциплина во исхрана 2. Дисциплина во физичка активност 3. Дисциплина во фармаколошка терапија 4. Дисциплина во редовни прегледи Јас работам на првите две дисциплини, колеги ендокринолози на третата дисциплина, офталмолози и интернисти во четвртата. Третманот на дијабетот е комплицирана и мултидимензионална координирана акција. Ниту една од дисциплините не е доволна сама по себе! Се лаже пациентот кој мисли дека ако се боцка со инсулин може да јаде што сака. Со таков пристап, единиците инсулин ќе растат, а шеќерот се’ потешко ќе се контролира. Затоа, се сретне ли човек со дијабет, треба да прифати дека ќе мора да почне да се придржува кон одредени правила во начинот на живот со цел на биде што подолго поздрав!
